De moed om te voelen

Inclusief een persoonlijk gedicht (terwijl ik eigenlijk niks met gedichten heb)

Deze week niet een uitgebreid blog (de blog van vorige week had ik ook grotendeels eerder geschreven). Als ik schrijf, dan heb ik daar echt inspiratie voor nodig – zo'n gevoel van nu wil het eruit. Maar die inspiratie is de afgelopen 2 weken wat verder te zoeken.

Vandaag deel ik een gedicht dat ik jaren geleden heb geschreven. En dat is eigenlijk best bijzonder, want ik ben geen groot poëzieliefhebber. Sterker nog: ik snap vaak helemaal niets van gedichten.

Mensen zeggen dan: “Maar je hoeft het niet te begrijpen, je moet het gewoon voelen.”
En dan denk ik: ja... maar dat kan ik dus niet. Als iets zó vaag voor me is, dan krijg ik een soort brain-error. Mijn hoofd blokkeert en dan voel ik helemaal niets meer.

Muziek kan ik voelen. Aanraking ook. Kleuren in schilderijen raken me. Maar dat zijn allemaal zintuiglijke ervaringen.
Woorden zijn dat niet. Woorden gaan bij mij eerst door mijn hoofd, en pas daarna – als ik het begrijp – kan ik erbij komen met mijn gevoel. Ik moet de betekenis snappen voordat ik het kan voelen.

Het is eigenlijk best grappig dat ik nu op Substack schrijf, want ik ben helemaal niet zo’n fan van de Nederlandse taal. Ik lees nauwelijks fictie of literatuur. Maar schrijven heb ik wel altijd graag gedaan. Niet zozeer creatief schrijven, maar meer inhoudelijk. Ik genoot er bijvoorbeeld van om papers te schrijven tijdens mijn studie. Niet vanwege de taal, maar vanwege de structuur. De opbouw. De lijn in het verhaal.
Ik begon een paper altijd in een lelijke, functionele kladversie. Voor mij moest eerst de opbouw en inhoud kloppen, en staan als een huis, voordat ik aan de formulering dacht. Pas daarna ging ik het zin voor zin verbeteren, totdat het ook qua taal klopte. Maar dat was altijd mijn minst favoriete onderdeel.

Blijkbaar ben ik iemand van de macrostructuur: ik denk in de grote lijnen, de logische opbouw van paragrafen en hoofdstukken, en hoe alles samenhangt op tekstniveau. Wat me altijd wat lastiger afgaat, is juist de microstructuur — de details zoals woordkeuze, zinsritme en stijl.

Ik heb altijd beter gewerkt vanuit het overzicht dan vanuit de details. En eerlijk gezegd vind ik dat een zwaar ondergewaardeerd talent. In projecten waar iedereen verdwaalde in de details, was ik vaak degene die het grotere plaatje bleef zien – en de richting waarin we eigenlijk moesten bewegen.

Tegenwoordig lijkt alles om details te draaien. Terwijl details lang niet altijd belangrijk zijn, en soms meer kosten dat dan ze opleveren. Ze kunnen ook afleiden van wat er echt toe doet.

Enfin – ik dwaal af 😉.
Wat ik eigenlijk wilde zeggen: het is mooi hoe we allemaal op zo’n andere manier werken, voelen, begrijpen. En daarom deel ik vandaag tóch een gedicht. Een gedicht op mijn manier:

Modderpoel

Ik dacht dat ik het allemaal wel wist
Maar nee, toch niet
Ik ga hard onderuit
En val in een modderpoel vol verdriet

Ik hoop tevergeefs dat mijn hoofd
me een oplossing biedt
Ik doe alsof de modderpoel er niet is
maar ook dat helpt me niet
Ik probeer mezelf te redden
Maar ik zink in alle weerstand die ik bied

Omdat niets me helpt
besluit ik me maar over te geven
Mijn hartslag versnelt:
zal ik dit wel overleven?

Ik laat mezelf diep wegzakken in de modderpoel
En voel mijn diepste verdriet
Ik laat mijn tranen rollen,
en hoop dat niemand het ziet

Mijn tranen spoelen de modder weg
Langzaam word ik bevrijd
De zon breekt door, verwarmt mijn gezicht
En ik herinner me zacht, in dat gouden licht:

Hoe diep ik ook zink,
hoe zwaar het ook moge zijn
Het is de overgave die mij steeds weer redt,
een modderpoel krijgt mij nooit klein

Het gedicht is niet somber of deprimerend bedoeld.
Het gaat juist over iets wat we allemaal weleens doen: vechten tegen verdriet. Maar hoe harder we vechten, hoe zwaarder het vaak wordt. Pas als we de moed hebben om er echt doorheen te gaan, kan er iets veranderen.

Toch doen we dat zelden. We onderdrukken of vluchten – omdat we verlangen naar een ongecompliceerd leven, of simpelweg niet weten hoe we met onze gevoelens om moeten gaan. We willen er vooral zo snel mogelijk van af.

Ik vluchtte veelal door veel af te spreken, eindeloos series te kijken en te drinken. Maar vluchten werkt averechts. Gevoelens verdwijnen niet – ze blijven in je aanwezig, tot je ze echt durft te voelen. En hoe meer je ze onderdrukt, hoe luider ze zich uiteindelijk laten horen.

Bij mij uitte zich dat in fysieke klachten, slaapproblemen en een gevoel van leegte. Maar ik geloof dat het ook kan leiden tot burn-out, paniekklachten of verslaving.

Emoties vragen om verwerking. Ze willen door je heen bewegen, gevoeld worden. En als je stopt met vluchten, zul je ontdekken: verdriet kun je dragen.

Verdriet toelaten is niet zwak – het is juist de weg naar ruimte en lichtheid.

🎧 Meditatie ‘Toelaten van pijn, verdriet of angst’
Een meditatie die ik al lange tijd in me voelde. Een oefening in aanwezig zijn bij een gevoel dat we meestal liever vermijden:

Liefs,

Lonneke
SpiriRoad